5 jaar geleden deed ik alleen mee aan de demonstratie tegen racisme en discriminatie. Het was voor mij een soort van verkenning, ik wilde weten hoe het gaat, meerijden in een menigte, ik wilde de ervaring. Natuurlijk als ik niet achter het doel stond dan had ik niet deze demonstratie uitgekozen. Toen hoorde ik niets over de uitsluiting van gehandicapten. Ik zag ook geen borden of spandoeken. Ook de 2^de met Ronald en 3^de keer met Sally en Ronald, niet.

Niet goed, dacht ik.

Vorig jaar joinde ik (op verzoek) de organisatie http://www.21maartcomite.nl/ en hield ik ook een toespraak over discriminatie van gehandicapten op het Beursplein. Toen verschenen ook de borden. Met de titel 'Gehandicapten worden ook gediscrimineerd' is dit thema op de kaart gezet.

Ik was er met Ronald, Brenda, Sally, Jenny, Jasmine, Reinout, Danièle, Jerry, Ahmed en Emmy.

Ronald

ook onze fotograaf

De samenwerking met Comité 21 maart werpt z’n vruchten af. Dankzij hen en natuurlijk dankzij mijn collega's die zich inzetten om hier een succes van te maken.

Dit jaar waren we met een grotere groep, waren de borden te zien op de foto’s van prominente media, waren we te zien op tv en zijn we in 2 toespraken genoemd.

Wij doen sinds november 2015 mee met Comité 21 maart. Ik heb sindsdien een aantal vergaderingen bijgewoond. Ronald ging in de eerste instantie mee als mijn begeleider maar draait inmiddels volop mee.

In de vergaderingen vertel ik over de belemmeringen, wat er niet goed gaat en wat er moet gebeuren als je ons niet wilt uitsluiten. Dit jaar hadden we een afgeschermde plek voor in de stoet omdat je in een menigte niet bij elkaar kunt blijven en raak je gauw achteraan. Dit jaar ging het goed. Er waren wel mensen die het niet begrepen, die heel irritant voor onze apparaten slopen maar ze leerden wel een lesje als ze tegen een apparaat opbotsten. Het was nog altijd beter dan wanneer de hele menigte je opzij schuift en tot naar achter duwt.

Op zich is het niet fijn rijden in een stoet want je bent de hele tijd geconcentreerd bezig op te letten dat je niet tegen iemand aanrijdt. Maar het gevoel dat je het doet om onrecht te bestrijden geeft ook wel energie. En het is fijn dat dit keer de organisatie er bewust mee bezig was. Ze vroegen achteraf ook hoe het gegaan was.

In onze eigen PGZO vergadering hebben we de praktische zaken besproken. Sally zorgt voor de broodjes en de begeleiders. Jenny voor gebakken banaan. Brenda voor water. Ronald voor de borden.

Brenda begeleidde Reinout en Danièle met de metro. Ronald en ik gingen apart. Sally met het busje.

Een deel van onze leden konden niet of wilden niet vanwege de massa of waren ziek. Anders was de groep groter geweest.

En verder waren uit ons netwerk er Ahmed El Mesri, Jerry Haimé en Emmy Muller. Ook toppertjes toch?!

We hadden afgesproken om op de Dam tegenover Madame Tussaud, te verzamelen.

Bedankt allemaal voor jullie bijdrage!

Het regende bij tijd en wijlen best wel wat, dus aan het eind van de dag was alles klam. Des te meer waardeer ik ontzettend dat ondanks dat, onze leden en netwerkcontacten, toch de moeite hebben genomen om aan deze belangrijke manifestatie, mee te doen . Supervrouwen en –mannen want ik weet dat leven met een lichaam dat allerlei ongemakken meemaakt door handicaps, echt 10 keer moeizamer is dan als je het mag doen met een lichaam dat niet kampt met handicaps. Je moet zoveel van jezelf overwinnen en soms moet je pijn doorstaan en kou trotseren.

We hebben het zelfs tijdens de tocht meegemaakt. Iemand gooide een rookbom en daardoor kreeg Emmy het benauwd zo erg dat ze niet verder kon. Ze stond stil en hing voorover op haar scoot alsof ze flauw was gevallen. We schrokken ervan. Gelukkig werd Emmy bijgestaan door professionele hulpverleners. Ze knapte een beetje op waardoor ze toch het podium haalde maar gauw daarna ging ze toch maar naar huis, naar bed.

Anyhow, bewustwording groeit gestaag. De verbinding met strijden tegen racisme en discriminatie is gemaakt. Hopelijk levert het #inclusie op.