Op weg naar Oost, Hotel Arena.
Ik glij als het ware de voordeur uit want de drempels zijn beslecht. Heerlijk om zonder ‘geboems’ op de scoot, te rijden.
Ook bij het metrostation is de drempel beslecht (op ons verzoek). Wederom ‘glij’ ik de stoep op zonder ‘geboems’.
Het poortje gaat gelukkig ook open (dat is altijd in spanning afwachten).
De lift doet het (ook dat is altijd in spanning afwachten).
Ik haal het perron, rijdt de metro in. Shit!
De metrodeur voor mij is defect. Ik kan straks er niet uit. Rap nadenken over de oplossing. Ronald is erbij dus stelt hij voor dat ik bij het volgend station achteruit er uit rij en dan snel naar de volgende deur, zowel hij als ik. En daar rijd ik er weer in. Dit hele gedoe gaat natuurlijk gepaard met stress, bij hem en bij mij. In de metro draaien met de scoot gaat niet altijd, te weinig ruimte en er staan paaltjes in de weg. En al helemaal niet als er mensen in de metro zijn.
Bij Hotel Arena bereik ik de ingang via zo’n zig zag trap. Met een tikkeltje erger gelaagde niet gemarkeerde randen. Heel lastig te zien vanuit de scoot en als je slecht ziet (of helemaal niet). Ik zie ook geen trapleuning. Heb ik niet nodig dus dit even ter informatie. De bochten zijn te krap. En stoelen moeten opzij geschoven worden. Er staat wel een stoet mensen om te helpen aanwijzingen te geven en om deuren open te houden. Ik zeg geen dankjewel want ik vind dit geen dankjewel van mijn kant iets. Zij waren nodig vanwege de slechte toegankelijkheid. Dat is niet aan mij te danken.
Goede vriendelijk ontvangst, ik word naar mijn plek begeleid, moderator geeft een hand stelt zich voor, verteld kort wat mij te wachten staat. Ronald helpt mij met de jassen, haalt brood voor mijn. Technicus doet de microfoon vast.
We bevinden ons in de voormalige kapel dat nu als zaal fungeert. Ik kijk omhoog. Prachtige schilderingen.
Broodjes waren heerlijk, ook voor Ronald. Gelukkig allemaal vegetarisch.
Andere panelleden schudden mij hand en stellen zich voor.
Zaal stroomt vol maar oeps geen ruimte voor de mensen op wielen. Ze drommen aan de zijkant, ik merk wat irritaties, achter mij. Foei slecht geregeld dit. Het gaat notabene ook over hen.
Later sprak ik dame die slecht hoort, die heeft driekwart niet verstaan toen ik aan haar vroeg wat ze ervan vond.
De panelleden die het woord wilden of kregen moesten staan. Ook het publiek. En die niet kon staan stak de hand omhoog. Oeps de mevrouw in de rolstoel die weggestopt was achter een paal omdat er geen rolstoelplekken waren en die niet zo’n lange arm heeft, die zat niet in het zicht van de moderator. Het publiek moest haar een ‘handje’ helpen.
Het debat. Over de inhoud moet je zelf oordelen daarom deze link naar Salto 1 Cliëntenbelang Amsterdam Verkiezingsdebat 21-02-2018 (datum publicatie). Het debat was op 20.
Mijn inzet: mijn doel was om het VN-verdrag die nu wet is als kapstok mee te geven voor alles, bij een inclusieve samenleving, bij werk, goed wonen, goede zorg en mantelzorg. Ook de factoren die hierbij nodig zijn zoals invoeren integrale toegankelijkheid volgens de ITstandaard en afschaffen van de huidige participatienota waarin gebruik van ervaringsdeskundigheid is gecentraliseerd waardoor de monopolie is geconcentreerd bij een kleine groep mensen die zich over heel Amsterdam uiten. Lokale ervaringsdeskundigen moeten professionals worden.
Bijvoorbeeld als opdrachtgever kan de gemeente het VN verdrag boven ander wetten (bouwbesluit, omgevingswet) stellen die een belemmering vormen voor de implementatie.
Ik heb gewild om vooral te focussen op de praktijk zoals een Gert Jan die 14 dagen in bed ligt in zijn ontlasting en kots, Helen die nog trauma heeft van haar 2de handse op hol geslagen scootmobiel, en mensen die onbehandeld op straat blijven omdat er onvoldoende bedden zijn in de GGZ.
Anyhow dat was mijn eerste echte debat als Carryonthemove met een moderator die denk ik moe van mij werd van mijn gedram op het VN verdrag en zich waarschijnlijk constant afvroeg hoeveel ruimte hij mij wilde geven.
Ik heb natuurlijk ook de WC gecheckt. Ik kon erin. Ronald kon erbij.
Terug naar huis. Ja hoor poortjes bij Amstel gaan niet open. Ronald drukt op de SOS-knop. Stem op afstand doet iets met reset. Poortjes gaan open.
Het gaat niet altijd zo soepel. Alle keren heeft het me bij elkaar ongeveer 25 euro gekost, terwijl ik niet eens gebruik heb gemaakt van vervoer maar ik moest alleen door de poortjes heen. Ik heb geen tijd om achteraf achter mijn geld aan te zitten.
Een dag. Nooit alleen met een lach. Jammer genoeg hoort die traan er ook bij. In dit geval de slechte toegankelijkheidsmomenten. Helaas heb je daardoor altijd de bijbehorende stress in lijf en geest mee. Niet bevorderlijk voor een goed humeur.
Maar deze tijd, zo voor de verkiezingen, wat een wereld, wat een ervaring! Het avontuur. Daar geniet ik van.
In beeld
